معنی شیر کف - جستجوی لغت در جدول جو

شیر کف

فرهنگ گویش مازندرانی

شیراک

(پسرانه)

نام پدر هرمزد، کنده کار کتیبه کعبه زرتشت

فرهنگ نامهای ایرانی

شیره کش

کسی که شیره می کشد، آنکه شیرۀ تریاک دود می کند

فرهنگ فارسی عمید

شیره کش

(اَ فُ)

تریاکی. که شیرۀ تریاک کشد. (یادداشت مؤلف) ، آنکه عصارۀ میوه را استخراج کند. (فرهنگ فارسی معین). رجوع به شیره و شیره ای شود

لغت نامه دهخدا

کی کف

(کَ کُ / کِ کُ)

نام گونه ای از افرا در رودبار. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا). یکی از گونه های درخت افراست که به نام افرای مون پلیه موسوم است و در شمال ایران به نامهای کهوک و کرکو نیز خوانده می شود. (فرهنگ فارسی معین). رجوع به کرکو و افرا شود

لغت نامه دهخدا

شیرکی

چارپایی چینی که دارای بدنی زرد و دهان سیاه می باشد، (ناظم الاطباء)، قسمی از پوشاک اسب که به رنگ این حیوان باشد، (ناظم الاطباء)، در اصطلاح اصطبل (در یراق اسب)، کفل پوش اسب، (یادداشت مؤلف) :
دامن ابریسکی ّ شیرکی
هست چون این لاجوردی دایره،
نظام قاری

لغت نامه دهخدا

شیرکه

(رَ کَ)

حصنی به اندلس از اعمال بلنسیه.

لغت نامه دهخدا

شیرکن

(کَ)

گوسفند یا بزی که در خردی اخته کنند فربهی را. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

شیرشکر

(اَ جُ)

شیرشکار. شکرنده و شکارکننده شیر. کنایه است از دلیر و شجاع

لغت نامه دهخدا

شیرشکر

(شی شَ کَ)

قسمی از ابریشم، عطوفت و محبت و دوستی. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

شیر نی

(رِ نَ / نِ)

شیرۀ نیشکر. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

شیرکش

(کَ)

دهی است از بخش چگنی شهرستان خرم آباد. سکنۀ آن 300 تن. آب آن از رود خانه کشکان. ساکنان از طایفۀ شاهسوند هستند و در زمستان ییلاق می روند. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

شیر با

خوراکیی که با شیر و برنج پزند شیر با شیروا. طرز تهیه آن چنین است: به اندازه لازم شیر گیرند و برای هر من شیر پنج سیر یا کمتر برنج در شیر ریزند و بار کنند و قدری هم شیر را کنار بگذارند و دیگ را بر روی آتش هم زنند بگذارند تا پخته شود. اگر سفت شود و پخته نشود قدری آب ریزند نزدیک پخته شدن آن شیری را که کنار گذاشته اند با شکر و گلاب و هل در آن ریزند و پس از چند جوش بردارند

فرهنگ لغت هوشیار